Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Για τη Villa Amalias



Τα παρακάτω κείμενα αναρτήθηκαν στην ιστιοσελίδα του Β' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών - http://2gymnasioathinon.net/ - το οποίο στεγαζόταν και λειτουργούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '70 στο ίδιο κτήριο όπου στεγαζόταν (και ελπίζουμε να στεγάζεται και στο μέλλον) η κατάληψη της Villa Amalias. Το κτήριο κατασκευάστηκε το 1862.

Το πρώτο σε πιο ήπιους τόνους αναφέρεται σε "καταληψίες" και το δεύτερο γραμμένο από τον δημοσιογράφο Θάνο Οικονομόπουλο, σε καταληψίες-τρομοκράτες "επικίνδυνους για το γενικό καλό".Διαβάστε τα και τα συμπεράσματα δικά σας (μαζί με το δικό μου που ακολουθεί μετά τα κείμενα).


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ.

Με επιχείρηση της αστυνομίας κατευθυνόμενη από την ΓΑΔΑ  απομακρύνθηκαν σήμερα 20/12/2012 οι  επί 20 χρόνια καταληψίες
του ιστορικού νεοκλασικού κτιρίου επί της οδού Χευδεν & Αχαρνών όπου στεγαζόταν το Β' γυμνάσιο αρρένων Αθηνών. Το κτίριο αυτό ανεγέρθη σε προσχέδια του διάσημου αρχιτέκτονα  Ερν. Τσιλερ. Οι καταληψίες το ονόμασαν" βίλλα Αμαλία" από το προηγούμενο κτίριο επί της οδού Αμαλίας,το οποίο είχαν καταλάβει,και από το οποίο εκδιώχτηκαν.
Θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε, ότι το κτίριο επί της οδού Χέυδεν και Αχαρνών το οποίο τώρα ονομάζεται  " Βίλλα Αμαλία" είναι το κτίριο όπου επί 80 και πλέον έτη λειτουργούσε το "2ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών" και που υπήρξε και το 2ο γυμνάσιο του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους. Το Γυμνάσιο αυτό άφησε εποχή τόσο για τη ποιότητα της εκπαίδευσης που παρείχε στις γενιές που έκτισαν την Ελλάδα, όσο και για την αυστηρότητά του που σμίλευσε χαρακτήρες. Από το σχολειό αυτό αποφοίτησαν επώνυμοι όπως ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος Γιαννουλατος, Λευτέρης Παπαδόπουλος στιχουργός, Χρ. Γιανναράς καθηγητής Πανεπιστήμιου, Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Αλέκος Φασιανός ο γνωστός παγκοσμίως ζωγράφος, Οδ. Χατζόπουλος, Πρόδρομος Εμφιετζογλου και πολλοί άλλοι. 
Για την ιστορία και μόνο θα αναφέρουμε ότι το "2ο γυμνάσιο" λειτουργούσε με την ίδια επωνυμία μέχρι πριν από ένα έτος σε διάφορα κτίρια της περιοχής, μέχρι που η κα Α. Διαμαντοπούλου, ως υπουργός Παιδείας τότε, θεώρησε καλό, αγνοώντας προφανώς την ιστορία του παρά την ενημέρωση που είχε από τον σύλλογο μας, να το συγχωνεύσει με το 42ο γυμνάσιο, εξαφανίζοντας οριστικώς και ανεπίτρεπτα την παρουσία του από τον εκπαιδευτικό χώρο. 

Αθήνα 20/12/2012


Άρθρο του Θάνου Οικονομόπουλου για το Β Γυμνάσιο 
Έχω περάσει κι' εγώ 6 χρόνια της ζωής μου στη «Βίλα Αμαλία»...Τότε, βέβαια, την λέγαμε «Β' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών». Και στα μεγάλα, ψηλοτάβανα δωμάτιά της, δεν στοιβάζονταν μπουκάλια για μολότοφ, βενζίνες, «σφαιρίδια», γκλοπ και χασίσια, σφυριά και σιδηρολοστοί, αλλά ένα τσούρμο μαθητές (περί τους 70 ανά τάξη - σήμερα διαμαρτύρονται για τμήματα άνω των 25...), που στα διαλείμματα «προαυλίζονταν» σε μια στενόχωρη αυλή 15Χ15 μέτρα όσοι προλάβαιναν και οι υπόλοιποι στα πεζοδρόμια της Χέϋδεν και της Αχαρνών...
Παλιό, στα όρια του... ερειπίου, ακόμη και τότε (μιλάμε για την δεκαετία του 60'...) το κτίριο, που όμως είχε μια περίεργη επιβλητικότητα. Ξύλινα τα πατώματα (εκτός των τάξεων στο υπόγειο, αλλοτινές αποθήκες...), όμορφη η φαρδιά μαρμάρινη εσωτερική στριφτή σκάλα που οδηγούσε από το ισόγειο στον πρώτο όροφο, τεράστια τετράδιπλα παράθυρα και μπαλκονόπορτες,,  ίχνη χρώματος στις περίτεχνες γύψινες διακοσμήσεις στα ταβάνια, έργα τέχνης τα φουρούσια στα μπαλκόνια. Η κεντρική πόρτα του κτιρίου, επί της Χέϋδεν, πάνω από 3 μέτρα ύψος οδηγούσε στο υπερυψωμένο ισόγειο με μαρμάρινα σκαλιά που «τέλειωναν» με  παραστάστες στους δυο τοίχους.
Λέγεται ότι το παλιό αστικό σπίτι χτίστηκε από τον Τσίλερ, την χρυσή εποχή του... προπερασμένου αιώνα. Περί τα μέσα του 20ου, έγινε Γυμνάσιο και είναι (ήταν...) από τα μακροβιότερα στην εκπαιδευτική ιστορία του τόπου, και από τα καλύτερα με βάση τις αξιολογήσεις απόδοσης (τότε γίνονταν ακόμη....) καθηγητών και μαθητών. Καθηγητές πραγματικοί δάσκαλοι, όχι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι με ωράριο, συχνά με τριμμένα κοστούμια και «φόλες» στις σόλες των παπουτσιών, που αγαπούσαν και πίστευαν αυτό πού έκαναν, που θεωρούσαν τους μαθητές τους πραγματικά παιδιά τους, πού «σπαταλούσαν» ατέλειωτες ώρες... εκτός ωραρίου για να καλούν τις μανάδες και τους πατεράδες μας συχνά-πυκνά στο σχολείο, να συνεργασθούν μαζί τους για τα προβλήματα των μαθητών, να συνενοηθούν για το πώς θα αξιοποιούσαν ικανότητες, ταλέντα, συχνά ιδιοφυΐες....
Εμβληματική φυσιογνωμία που σφράγισε το γυμνάσιο, ο επί πολλά χρόνια γυμνασιάρχης του Λουκάς Πάτρας, ο αυστηρός αλλά δίκαιος, που έμεινε θρυλικός από τα... διάσημα «διπλά χαστούκια» που φιλοδωρούσε όσους είχαμε (κάπως...) μακρυά μαλλιά, διαπράτταμε το «έγκλημα» να φοράμε....μπλου-τζιν που είχαν αρχίσει να γίνονται μόδα - και φυσικά στο ψάξιμο που γινόταν σε τσέπες και τσάντες...ανακάλυπτε τσιγάρα και σπίρτα, τεκμήριο που θεμελίωνε την βέβαιη ποινή αποβολής και.... «να έρθεις με τον κηδεμόνα σου»! Προφανώς από τούς ...διάσημους «ντουμπλέδες» του Πάτρα, και ο τίτλος του πολύ καλού βιβλίου της Σόνιας Γελουδάκη, εκπαιδευτικού, για την ιστορία του φημισμένου Β' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, «Η εποχή των χαστουκιών...»
Από την... εποχή της Χέϋδεν, θα θυμάμαι πάντα με σεβασμό και αγάπη τον μοναδικό φιλόλογο μας Θανάση Τρίκα, που δεν ήταν μονάχα καθηγητής αλλά και... καθοδηγητής, σ' όσους είχαν έφεση, των αναζητήσεών μας στην λογοτεχνία, τις τέχνες, το δημιουργικό γράψιμο. «Μην αφήνεσαι στην ευκολία και την γρηγοράδα,η σκέψη το γράψιμο με το χτίσιμο της μιας λέξης μετά την άλλη, είναι σαν την γέννα, θέλει τον χρόνο της....» επέμενε, χωρίς να κουράζεται να προσπαθεί να μας πείσει ότι «η γλώσσα , δεν είναι απλώς τρόπος επικοινωνίας, είναι εργαλείο που αναπτύσσει την σκέψη...» Κι' ήταν μεγάλη η συγκίνησή μου, όταν (μεσήλικας πια κι' εγώ...) με πήρε τηλέφωνο στον “9.84” που είχα εκπομπή, να μου πει με τρυφεράδα «τελικά, Οικονομόπουλε, δεν πήγαν εντελώς χαμένοι οι κόποι μου. Κουτσά-στραβά κάπως τα καταφέρνεις με τα ελληνικά...». 'Έφυγε σε βαθιά γεράματα (χωρίς να χάσει σχεδόν καμιά από τις «συναντήσεις» που κάναμε κάθε τόσο παλιοί συμμαθητές...), και ο αθεόφοβος μας θυμόταν όλους με τα μικρά ονόματα, άσχετο που μας προσφωνούσε πάντα με το επώνυμο, συνήθεια ...εκ «του καταλόγου μαθητών»!
Από τη «Βίλα Αμαλία», το ιστορικό αθηναϊκό γυμνάσιο, πέρασε κόσμος και κοσμάκης που στην «μετά θρανίων» συνέχεια, άφησε τ' αχνάρια του με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Πρόχειρα θυμάμαι (με τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ από τους τόσους άλλους...), τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Χρήστο Γιανναρά, τον Αλέκο Φασιανό,τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Οδυσσέα Χατζόπουλο, τον Στέφανο Στεφανόπουλο (που έφυγε πρόωρα...), τον Δημήτρη Μπότση, τον Περδικάρη -ζητάω συγγνώμην για την αδυναμία μου πλέον να συγκρατώ ονόματα. Συγκρατώ, όμως, πάντα αγαπημένες, τρυφερές αναμνήσεις...
Το υπουργείο Πολιτισμού αλλά και ο Δήμος Αθηναίων είχαν.... «δεσμευθεί» πολύ πριν η «Βίλα Αμαλία» περάσει στην ... ιδιοκτησία «περίεργων» καταληψιών και καταντήσει αποθήκη για μολότοφ, «σφαιράκια» και ναρκωτικά (πριν 20 χρόνια, δηλαδή...) πως θ' αξιοποιούσαν το θαυμάσιο αυτό κτίριο, θα το ανακαίνιζαν πλήρως και σ' ένδειξη σεβασμού στην αισθητική αλλά και την ιστορικότητα του, θα το μετέτρεπαν σε χώρο τέχνης και εκδηλώσεων. Μετά την χθεσινή επιχείρηση της αστυνομίας, δεν ξαναπιάνουν οι (όποιοι...) αρμόδιοι τις... «δεσμεύσεις» από την αρχή, με σκοπό πια να τις πραγματοποιήσουν; Άμεσα. Να προλάβουν τις....μη γραφειοκρατικές διαδικασίες των λογής-λογής καταληψιών...




                Οι διάσπαρτες καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα καθώς και οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι ποτέ δεν αποτελούσαν συμπάθεια του κράτους. Μαζί με αυτό όμως πάντα καχύποτα το έβλεπε και η λεγόμενη "κοινή γνώμη", μια αόριστη μάζα ανθρώπων που σφυριλατήθηκε με τα ιδανικά του καπιταλισμού καθώς και με τον ατομικισμό και τον ωχαδερφισμό που πρεσβέυει σε μεγάλο βαθμό την μεσοαστική τάξη. Οτιδήποτε ξέφευγε από τις έννοιες του κέρδους, της εμπορευματοποίησης και της εκμετάλευσης έπρεπε να είχε κάποιον επικίνδυνο και απώτερο σκοπό από πίσω του, που στα μυαλά των "νοικοκυραίων" απειλούσε την ευταξία της ψευτο-δημοκρατίας τους. Κάθε χώρος όπου μαζέυονταν νέοι για να συναναστραφούν, να δράσουν και να συνομιλήσουν με δικούς τους όρους, ενάντια στην διασκέδαση που επιβάλεται από τα μέσα και από τις αξίες του συστήματος, βαφτιζόταν στην καλύτερη περίπτωση κοινόβιο χασικλήδων και στην χειρότερη γιάφκα τρομοκρατών. Φυσικά αυτή θα ήταν και η αναμενόμενη αντιμετώπιση τους, προερχόμενη από άτομα που δεν ήρθαν ποτέ σε ρήξη με το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό,τον τρόπο ζωής και την ιεράρχηση αξιών που αυτός εμπεριέχει. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ήταν αυτοί που σε ανελεύθερα καθεστώτα σιώπησαν και πάντα προέταξαν το αόρατο εθνικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικό, στάση που τελευταία δίνει τη δυνατότητα σε αυτή τη μάζα ατόμων να φλερτάρει και με τον φασισμό.

Στο άρθρο του κύριου Οικονομόπουλου δεν βλέπουμε κάτι διαφορετικό. Βλέπουμε μια νοσταλγία ακόμα σκήρότερων εποχών, όπου ο αυταρχισμός και η πατριαρχία ήταν το μοναδικό μοντέλο διαπαιδαγώγησης και ανάπτυξης ενός παιδιού. Αυτό παρατηρείται και σε άλλες μορφές νοσταλγίας μεγαλύτερων ανθρώπων, όπου η νοσταλγία για την παιδική αθωότητα και τις ευχάριστες αναμνήσεις που αυτή επιφέρει, συγχέεται με την ζοφερή κοινωνική κατάσταση της εποχής. Έτσι, όλα ήταν πιο όμορφα τότε που "κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές", τότε που "δεν σε αφήναν να ξεμυτίσεις από το σπίτι", τότε που "φιλάγαμε τα κορίτσια και το σκεφτόμασταν για μία εβδομάδα". Μήπως όμως αυτές οι αναμνήσεις συνέβαλλαν στο να θεωρήσουμε φυσιολογικό τον παραλογισμό εκείνης της εποχής και μάλιστα να τον θεωρούμε ως έναν από τους "δασκάλους" της ζωής? Μήπως όλες αυτές οι αντιλήψεις και η ψυχολογική βία που ασκούταν - σε μια εποχή που ελεγχόσουν για τα πολιτικά σου φρονήματα και υπήρχε μεγάλη φτώχεια και μετανάστευση - οδήγησε σε συμπεράσματα λανθασμένα όσον αφορά το ήθικό και το σωστό? Η αδικία έγινε έτσι κάτι το φυσιολογικό, το ξύλο μια γλυκιά ανάμνηση και ο αυστηρός καθηγητής κάτι το αυτονόητο. Αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μία λάθος ερμηνεία της κατάστασης και στην διαιώνιση αυτών των ανελεύθερων στοιχείων στη συμπεριφορά μας, στη σκέψη μας και στη συναναστροφή μας με τους άλλους. Συνήθως μάλιστα ελοχεύει και ο κίνδυνός, ακόμα και αν παραδεχτούμε την καταπίεση και τη συναισθηματική δουλεία εκείνης της εποχής, να κάνουμε μια σύγκριση με το σήμερα και να αποφανθούμε ότι έχει γίνει κάποια πρόοδος {"" ένα τσούρμο μαθητές (περί τους 70 ανά τάξη - σήμερα διαμαρτύρονται για τμήματα άνω των 25...)}"" . Είναι σαν να είμαστε ευχαριστημένοι επειδή μας έβαλαν σε διπλάσιο κελί φυλακής. 

Σε μια τέτοια κοινωνία λοιπόν, όπου η καταπίεση είναι φυσιολογική και η εξουσία απέναντι στους άλλους μέσο επιβίωσης - επειδή για να αποβάλουμε το κόμπλεξ του εξουσιαζόμενου πρέπει να εξουσιάσουμε και εμείς κάποιον με τη σειρά μας -, τέτοιες αντιλήψεις και συγκροτήσεις χώρων για να επιβιώσει το διαφορετικό και το ανύσηχο πνεύμα από τη μάζα και την μόδα θα αποτελούν στόχο. Κάθε μικρή καθημερινή μας  πράξη που αμφισβητεί την κυριαρχία του χρήματος και των σχέσεων εκμετάλευσης του σημερινού πολιτισμικού και οικονομικού συστήματος, είναι μια ρωγμή σε αυτό. Και με εκατομμύρια μικρές ρωγμές μπορεί να αρχίσει κάτι πιο μαζικό και δυνατό που θα οδηγήσει στην ελευθερία και αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Μέχρι τότε όλα τα παραπάνω θα αποκαλούνται ουτοπία και αναρχοκομμουνιστικά μανιφέστα από τους "ειδήμονες" και "δημοκράτες". Μέχρι τότε δράσεις και σύμβολα όπως η Βιλλα Αμαλίας θα αποτελούνε σημαντικά προπύργια στον πόλεμο εναντίων των αφεντικών και του μοντέλου του κόσμου που έχουν στο μυαλό τους οι "από πάνω" και γι αυτό πρέπει να τα υπερασπιστούμε και να τα διαφυλάξουμε, και αν είναι εφικτό να τα πολλαπλασιάσουμε χωροταξικά.



Ανακοίνωση Villa Amalias : https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1443997


   Σήμερα 20-12-2012 η αστυνομία εισέβαλε στη Βίλλα Αμαλίας . Με πρόσχημα μια καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών, παρουσία εισαγγελέα, έγινε έρευνα .Τα ευρήματα ήταν αστεία. Παρ΄όλα  αυτά ο Δένδιας δηλώνει πως από αυτά αποδεικνύεται ότι η Βίλλα υπήρξε κέντρο ανομίας για 22 χρόνια και επιτέλους ο νόμος,  με τη «γενναία πολιτική βούληση» του Σαμαρά, αποκαθίσταται.

Με ποια λογική ακροβασία μπορούν άδεια μπουκάλια μπύρας να χαρακτηριστούν «υλικά κατασκευής μολότοφ» ;  Σ’ ένα χώρο που  λειτουργεί συναυλιάδικο και καφενείο είναι παράλογο να υπάρχει μεγάλος αριθμός άδειων μπουκαλιών μπύρας ; Τι θα πει «εύφλεκτο υλικό»;  Μήπως μιλάνε για τα υγρά καθαρισμού της τυπογραφικής μηχανής  που λειτουργεί στη κατάληψη;  Να μιλήσουμε για τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, που κάθε διαδηλωτής που σέβεται την υγεία του, οφείλει να διαθέτει.  Να πούμε για τα στοιχειώδη μέσα αυτοπροστασίας (δυναμιτάκια , σφεντόνες  κτλ) σ’ ένα χώρο που έχει επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις παρακρατικών συμμοριών (εμπρησμοί, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί), με αποκορύφωμα το 2008 που ο τότε υπουργός δημοσίας τάξης Μαρκογιαννάκης επισκέφτηκε τους "κατοίκους" του Άγιου Παντελεήμονα και λίγα λεπτά μετά την αποχώρηση του δεχτήκαμε επίθεση...

Με πρόσχημα λοιπόν την έρευνα, επιχειρούν μια παγία ονείρωξη τους:  Την εισβολή σ’ ένα χώρο  που για αυτούς είναι ένα από τα χωροταξικά σύμβολα όλων όσων στέκονται εχθρικά, απέναντι σε ότι αντιπροσωπεύει την κυριαρχία, την επιβολή, την αποστείρωση, την αδιαφορία, την παραίτηση, την υποταγή. Σε αυτό έχουν δίκιο. Αυτοί είμαστε. Εμείς και οι χιλιάδες διαδηλωτές , αγωνιστές ,καταληψίες ,απεργοί, μαχητές των δρόμων. Είμαστε οι άστεγοι και οι ανέστιοι, οι πανκς και οι αλήτες, οι χορτοφάγοι και οι φεμινίστριες , οι ξενύχτηδες και οι εργάτες, οι πένητες και οι αδικημένοι, τα θύματα του ρατσισμού και οι εκδικητές του άδικου. Ο υπουργός μας χαρακτήρισε εστία ανομίας .…

   Και τώρα ας μιλήσουμε σοβαρά. Η Βίλλα Αμαλίας είναι μια πρόταση οργάνωσης,  που στον καιρό του μνημονιακού κανιβαλισμού έπρεπε να αντιμετωπιστεί . Η επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας,  προϋποθέτει την καταστροφή των όποιων δομών του. Η απαξίωση των εργατικών  κεκτημένων και των συνδικάτων , οι όποιες δομές αλληλεγγύης και ανυπακοής  , τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι στο στόχαστρο. Η ακροδεξιά ατζέντα που έχει επικρατήσει από την αρχή της κρίσης,  ξεκίνησε με τις δηλώσεις περί υγειονομικής βόμβας του Λοβέρδου, ενάντια στους απεργούς πείνας της Υπατίας . Συνεχίστηκε με την στοχοποίηση των μεταναστών (τείχος Έβρου, στρατόπεδα συγκέντρωσης, Ξένιος Ζευς), τη διαπόμπευση των εξαρτημένων οροθετικών, συνεπικουρούμενη από την ακροδεξιά βία ενάντια σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους, μικροπωλητές. Ο βασανισμός των αντιφασιστών της μοτοπορείας στη ΓΑΔΑ και οι επιθέσεις στις καταλήψεις και η άγρια καταστολή οποιασδήποτε εργατικής η κοινωνικής διεκδίκησης, δεν αφήνουν αμφιβολία ότι ο αντίπαλος έχει συγκροτήσει ένα συμπαγές μπλοκ, απέναντι στο οποίο οφείλουμε να αντισταθούμε.

   Είμαστε εδώ και 22 χρόνια σε ένα κτήριο που είχαν εγκαταλείψει για δεκαετίες. Το συντηρούμε και του δίνουμε ζωή.  Είμαστε μια κατάληψη που έχει πάντα τις πόρτες ανοιχτές σε ομάδες, άτομα και εγχειρήματα που προάγουν τον αντιεμπορευματικό πολιτισμό, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τους κοινωνικούς, αντιφασιστικούς  και ταξικούς αγώνες. Η  Βίλλα Αμαλίας δίνει μια σοβαρή μάχη για να προστατέψει όχι δέκα ντουβάρια, αλλά τις επιθυμίες τα όνειρα και τις ελπίδες για μια ζωή πιο ελεύθερη για όλους.

   Καλούμε όλους όσους βρίσκουν κομμάτι του εαυτού τους στην πολύχρονη λειτουργία της κατάληψης να δώσουν μαζί μας αυτή την κρίσιμη μάχη.

Σε αυτό το μύλο οι δήμιοι-δον κιχώτες επιτίθενται ενώ στην πραγματικότητα κυνηγάνε ιδέες. Αυτές είναι οι ανομίες για αυτούς. Κυνηγάνε χίμαιρες  θα εισπράξουν εφιάλτες.

         ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ ΤΗΣ ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ






Το παρακάτω βίντεο είναι ένα ντοκυμαντέρ άπο το αρχείο της ΕΡΤ σχετικά με το Β' Γυμνάσιο Αρρένων. Είναι εμφανής παντού αυτή η "νοσταλγία" μιας εποχής αυταρχικής και ανελέυθερης, αν και μερικές φορές αυτό επισημάινεται από τους διάσημους -μαθητές τότε- που σπούδασαν εκεί. Προφανώς ήταν γυρισμένο πριν την κατάληψή του πριν 22 χρόνια.




                   

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

"Σώπα" - Αζίζ Νεσίν





 Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή, κόψ’ τη φωνή σου, σώπασε,
 Κι επιτέλους αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή είναι χρυσός.
 Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί,
 έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν “Σώπα”!
 Στο σχολείο μου ‘κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
 και μου λέγαν : Εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!
 Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου λέγε:
 “Κοίτα μην πεις τίποτα και “Σώπα!”
 Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
 Και αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.

 Ο λόγος του μεγάλου , η σιωπή του μικρού.

 Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
 “Τι σε νοιάζει;”, μου λέγαν,
 “θα βρεις το μπελά σου, Τσιμουδιά, Σώπα”.
 Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι
 “Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
 κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και Σώπα”.
 Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα ‘μαθα να σωπαίνουν.
 ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός και ήξερε να σωπαίνει.
 Είχε μάνα συνετή , που του ‘λέγε “Σώπα”.

 Σε χρόνια δίσεκτα οι γείτονες με συμβούλευαν :
 “Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και Σώπα”.
 Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή, μας ένωνε, όμως, το “Σώπα”.

 “Σώπα” ο ένας, “Σώπα” ο άλλος, “Σώπα” οι επάνω, “Σώπα” οι κάτω,
 “Σώπα” όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
 Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
 Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

 Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα” και μαζευτήκαμε πολλοί,
 μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
 Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε και παράσημα,
 Κι όλα πολύ εύκολα , μόνο με το “Σώπα”. Μεγάλη τέχνη αυτή το “Σώπα”.
 Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου
 κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’ την να  σωπάσει.
 Κόψ’ την σύρριζα. Πέταχτη στα σκυλιά.
 Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που  δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

 Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι  αμφιβολίες.
 Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα  γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
 χωρίς να μιλάς, να λες “έχετε δίκιο, είμαι μ’  εσάς”.

 Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.
 και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς , θα  σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
 Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
 Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
 Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις.

 Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός.

 Στα σχέδια και στα όνειρά μου, ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη  γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
 και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
 και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
 με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
              
                                                                                                         ΜΙΛΑ!....



“Σώπα μη μιλάς” του Τούρκου συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή, Αζίζ Νεσίν (20 Δεκεμβρίου 1915 — 6 Ιουλίου 1995)


Το κείμενο είναι από το blog  //ΠαραλληλοΓράφος//
              parallhlografos.wordpress.com

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Ντύσου.




Άκου να δεις τι θα κάνουμε
Θα βγούμε έξω εγώ κι εσύ
κι αν αυτός ο κόσμος δε θέλει ν αλλάξει
θα τον καταστρέψουμε.

Θα εκδικηθούμε για όλα τα όπλα
που ακούμπησαν στους κροτάφους αθώων γυναικών.
Για όλα τα παιδιά που σάπισαν στα κελιά
γιατί είχαν άντερα κι ονειρεύτηκαν.
Για όλες τις νοικοκυρές
που έκαναν τις πρώτες και τις τελευταίες τους ρυτίδες
μπροστά στην τηλεόραση.
Για κείνον τον πιτσιρικά
που κρύβει το μυστικό του κόσμου στα μάτια του
κι είδε τους μπάτσους να σκοτώνουν τον πατέρα του.
Θα εκδικηθούμε για τις ζωές μας
που έγιναν παιχνίδια στα χέρια άψυχων ηλιθίων.

Θα εκδικηθούμε τους τράγους βιαστές
και τις υστερικές γριές που εξαργυρώνουν τη μιζέρια τους.
Τους φαύλους δικαστές και τα κοράκια και τους εκφωνητές
και τους μπάτσους και τους καραβανάδες
και τους γραβατωμένους δολοφόνους
και τους χουντικούς κωλόγερους.

Θα τους εκδικηθούμε όλους.
Αυτόν τον τρόμο στα μάτια τους
τον οφείλουμε στον πιτσιρικά
που κρύβει το μυστικό του κόσμου στα μάτια του.
Αυτό είναι το μυστικό του κόσμου.
Θα τα αφανίσουμε όλα και θα αφανιστούμε κι εμείς,
άθλιοι ξενιστές στο σώμα της Γης.

Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου πω
και δεν προλαβαίνουμε.

Ντύσου.


Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

"Είναι απαραίτητο να ζήσω τη ζωή μου" - Bruno Filippi


Το “Il me faut vivre ma vie” --- σε ελεύθερη μετάφραση : "Είναι απαραίτητο να ζησω τη ζωή μου"--- είναι έργο του Ιταλού αναρχοατομικιστή επαναστάτη Bruno Filippi και γράφτηκε την περίοδο 1916-1918,στο Μιλάνο.





Δε πιστεύω στο Δίκαιο. Η ζωή, που είναι ολόκληρη μια εκδήλωση ασυνάρτητων δυνάμεων, άγνωστων και μη αναγνωρίσιμων, απορρίπτει το ανθρώπινο εφεύρημα του δικαίου. Το δίκαιο γεννήθηκε όταν η ζωή πάρθηκε από μας. Όντως, αρχικά, η ανθρωπότητα δεν είχε κανένα δίκαιο. Ζούσε και αυτό ήταν όλο. Αντίθετα, σήμερα υπάρχουν χιλιάδες είδη δικαίου. Θα μπορούσε κάποιος να πει εύστοχα πως οτιδήποτε έχουμε χάσει, το αποκαλούμε δίκαιο.

Ξέρω ότι ζω και ότι επιθυμώ να ζήσω.

Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις αυτό το πάθος πράξη. Είμαι περικυκλωμένος από μία ανθρωπότητα που θέλει ότι θέλουν όλοι οι άλλοι. Η απομονωμένη επιβεβαίωση μου είναι ένα πολύ σοβαρό έγκλημα.

Οι νόμοι και οι ηθικοί κανόνες, ανταγωνιζόμενοι, με εκφοβίζουν και με πείθουν.

Τα χρηστά ήθη έχουν θριαμβεύσει.

Κάποιος μπορεί να προσεύχεται, να ικετεύει, να καταριέται, αλλά κανένας δεν τολμά. Η δειλία, θωπευμένη από το χριστιανισμό, δημιουργεί την ηθική και αυτή δικαιολογεί την ποταπότητα και προκαλεί την αποκήρυξη.

Αλλά αυτό το πάθος για ζωή, αυτή η θέληση, επιθυμεί μονάχα να αναπτυχθεί ελεύθερο. Ο χριστιανός κοιτάει γύρω του προσεχτικά για να δει αν τον βλέπει κανείς και, τρέμοντας, διαπράττει μια αμαρτία.  Πάθος: αμαρτία, αγάπη: αμαρτία αυτή είναι η αντιστροφή των όρων.

"Πόρνη, θηλυκό όλου του κόσμου, εσύ δεν έχεις ντροπή σε αυτόν τον κόσμο. Είσαι έντιμη και ειλικρινής. 

Προσφέρεις τον εαυτό σου σε όποιον πληρώνει, χωρίς να δημιουργείς ή να έχεις ποτέ αυταπάτες.

Η κοινωνία, αντίθετα, ταπεινή και καθαρή εξωτερικά, μολυσμένη με γάγγραινα σε όλο το κορμί, μου φέρνει εμετό, με γεμίζει με μίσος και απέχθεια, με σκοτώνει."

Ζηλεύω τους άγριους. Και θα τους φωνάξω με δυνατή φωνή: "Σώστε τους εαυτούς σας, έρχεται ο πολιτισμός."

Μα φυσικά: ο αγαπητός πολιτισμός μας, για τον οποίον είμαστε τόσο περήφανοι. Εγκαταλείψαμε μια ελεύθερη και χαρούμενη ζωή στα δάση για αυτήν τη φρικιαστική ηθική και υλική σκλαβιά. Και είμαστε μανιακοί, νευρασθενικοί, αυτοκτονικοί.

Γιατί θα πρέπει να με νοιάζει που ο πολιτισμός έδωσε φτερά στην ανθρωπότητα για να μπορεί να βομβαρδίζει πόλεις, γιατί πρέπει να με νοιάζει που ξέρω κάθε άστρο του ουρανού και κάθε ποτάμι της γης;

Είναι αλήθεια πως στο παρελθόν δεν υπήρχαν νομικοί κώδικες και φαίνεται πως η δικαιοσύνη αποδιδόταν συνοπτικά.

Βάρβαρες εποχές! Αντίθετα σήμερα άνθρωποι εκτελούνται στην ηλεκτρική καρέκλα, εκτός αν η φιλανθρωπία του Μπεκάρια* τους βασανίζει μέσα στις φυλακές για την υπόλοιπη ζωή τους.

Αλλά σας αφήνω στη γνώση σας και στους νομικούς σας κώδικες, σας αφήνω στα υποβρύχια και στις βόμβες σας. Ακόμα γελάτε με την όμορφη ελευθερία μου, την άγνοια μου, το σθένος μου. Χτες ο ουρανός ήταν όμορφος να τον βλέπεις· τα μάτια του αγνώστου τον χάζευαν.

Σήμερα ο έναστρος θόλος είναι ένα μολύβδινο πέπλο που μάταια προσπαθούμε να διαπεράσουμε· σήμερα δεν είναι πια άγνωστος αλλά δύσπιστος.

Όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι, όλοι αυτοί οι επιστήμονες, τι κάνουν;

Για ποια άλλα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα συνωμοτούν; Δε δίνω δεκάρα για την πρόοδό τους· θέλω μόνο να ζήσω και να απολαύσω.

"Πίθηκε της ζούγκλας του Βόρνεο, ο Δαρβίνος σε συκοφάντησε!"

Εν τω μεταξύ ολόκληρη η ύπαρξη μου, μου φωνάζει: θέλω να ζήσω!

Ξεκολλάω τα αγκάθια του χριστιανού από το μέτωπο μου και ρουφώ το άρωμα των τριαντάφυλλων.

Είμαι καλά τώρα. Είμαι χαρούμενος που ζω.

Οι σειρήνες ουρλιάζουν και το μακάριο πλήθος πηγαίνει στο σφαγείο.

Και εσύ επίσης, ω επαναστάτη, ανεβαίνεις στο άλογο σου, και συ είσαι σάπιος!

Πόσο ζηλεύω το μεγάλο Μπονό!

"Il me faut vivre ma vie!"**


Είναι ανώφελο. Είμαι σάπιος. Η κοινωνία με νίκησε. Και το μίσος. Μισώ με μανία την άγρια κοινωνία που με σκότωσε, που με μετέτρεψε σε ένα ανθρώπινο τομάρι.

Εύχομαι να μπορούσα να μεταμορφωθώ σε λύκο για να μπορούσα να βυθίσω τα δόντια μου στην κοιλιά της κοινωνίας σε ένα όργιο καταστροφής.







*Μπεκάρια: Νομομαθής Ιταλός αριστοκράτης του 18ου αιώνα, που με το έργο του "Για τα εγκλήματα και τις ποινές" (1764) , ενέπνευσε τη μεταρρύθμιση του ιταλικού σωφρονιστικού συστήματος.


** "Il me faut vivre ma vie!" -- "Είναι απαραίτητο να ζήσω τη ζωή μου"- Ζυλ Μπονό, αναρχικός ληστής τραπεζών



Πηγή στα αγγλικά: The rebel’s dark laughter: the writings of Bruno Filippi, The Anarchist Library, 1 October 2009
Η μετάφραση έγινε στα ελληνικά από το blog Parabellum
http://theparabellum.squat.gr/

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Ραούλ Βανεγκέμ- Εγκώμιο της εκλεπτυσμένης τεμπελιάς






Η τεμπελιά είναι απόλαυση του εαυτού μας ή δεν είναι τίποτα. Μην ελπίζετε να σας παραχωρηθεί από τα αφεντικά σας ή από τους θεούς τους. Την προσεγγίζουμε, όπως το παιδί, μέσω μιας φυσικής τάσης να αναζητούμε την απόλαυση και να παρακάπμπτουμε ό,τι της εναντιώνεται. Πρόκειται για κάτι απλό που η ώριμη ηλικία διαπρέπει στο να περιπλέκει.
Να τελειώνουμε λοιπόν με τη σύγχυση που ταυτίζει την τεμπελιά του σώματος με την πνευματική μαλάκυνση που ονομάζεται νωθρότητα του πνεύματος -λες και το πνεύμα δεν είναι η αλλοτριωμένη μορφή της συνείδησης του σώματος.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Education for Death






"Education for Death: The Making of the Nazi", λέγεται το 10λεπτο φιλμάκι κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, που κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου 1943 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gregor Ziemer.

Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει ένας ανελέητος στρατιώτης.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Χρόνης Μίσσιος - Αποσπάσματα

"Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σε αυτό να με αλλάξει"



Ανήμερα του θανάτου του συγγραφέα παραθέτω κάποια αποσπάσματα από τα έργα του 


Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο του "Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε?" :


"Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σαν μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστο μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. 

Και μεις τι κάνουμε, ρε αντί να τη ζήσουμε?

Τι την κάνουμε? Τη σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πως είναι σχέσεις?

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πως να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες?

Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το άυριο που δεν θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς... Όμως το αφήσαμε για αύριο...

Για να πάμε που?

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατί?

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχθές απ'την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια..."





Ακολουθεί απόσπασμα απ'το βιβλίο του "Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε?" :


"Τον βρήκα λοιπόν στο καφενείο. Περιτριγυρισμένο από κορίτσια και αγόρια. Και βέβαια να αγορεύει, μαγευτικός και ερωτικός όπως πάντα. Παρά τα 70 του χρονάκια:

"Όμως το πρόβλημα είναι ότι φτιάξαμε ένα τεχνοκρατικό πολιτισμό, που αντί να υπηρετεί τον άνθρωπο, έκανε τον άνθρωπο υπηρέτη του. Συγκροτήσαμε ένα σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης, διανομής και υπηρεσιών, που αντί να λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας και του ανθρώπου, λειτουργεί πια σε βάρος του. ¨Ενα σύστημα που ακολουθεί τη δικιά του αυτόνομη, εφιαλτική πορεία, έξω από τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες. 

Αυτή, η από κεκτημένη ταχύτητα εφιαλτική πορεία, δεν εκφράζεται μόνο μέσα από τον αλόγιστο υπερκαταναλωτισμό, με τη σπατάλη πρώτων υλών, πηγών ενέργειας, ανθρώπινων ωρών εργασίας, καταστροφής του περιβάλλοντος και της ατμόσφαιρας, αλλά και από το γεγονός, ότι για τις ανάγκες αυτοσυντήρησής του, καταστρέφει και αυτήν ακόμα την εργασία και την παραγωγή του ανθρώπου.
Η γη μας μοιάζει με ένα τεράστιο διαστημόπλοιο, που πλανιέται χαμένο στο διάστημα χωρίς πηδάλιο και χωρίς σκοπό, εξαντλώντας τις πηγές ενέργειάς του.

Τα φαινόμενα αυτής της καθημερινότητας τα ζούμε πια και στη χώρα μας. Ο αγρότης της Ημαθίας, της Κορίνθου, της Κρήτης κλπ., ξεκινάει για το χωράφι του φορτωμένος με όλα τα σύγχρονα μέσα της δουλειάς του, οργώνει τη γη, τη ποτίζει με δηλητήριο και ορμόνες, για να παράξει την ευλογία του θεού πορτοκάλι, μήλο, ροδάκινο, ντομάτα. Και αντί να τα πάει στην αγορά, πληρώνεται για να πάει να τα θάψει. 

Ένα από τα βασανιστήρια που μας έκαναν στα διάφορα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, για να τσακίσουν την προσωπικότητά μας, ήταν να μας βάζουν να κάνουμε δουλειές χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σκοπό. Όπως, να κουβαλάμε νερό από τη θάλασσα με τους τενεκέδες, και να τον αδειάζουμε στη κορυφή του βουνού, ή να κουβαλάμε πέτρες, από τη μια μεριά στην άλλη, χωρίς κανένα προορισμό. Αυτή η πρακτική των στρατοπέδων έγινε πρακτική της σύγχρονης κοινωνίας μας. 

Δεν είναι μακριά η εποχή, που αυτός ο κοινωνικός καρκίνος που λέγεται "σύγχρονο σύστημα", θα αποκαλύψει εφιαλτικά την αυτονόμησή του από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, και στα βιομηχανικά προιόντα. Σκεφτείτε ένα πολυτελές αυτοκίνητο, ψυγείο, τηλεόραση, πλυντήριο, να βγαίνει από το εργοστάσιο παραγωγής, να το παίρνει ο γερανός να το λιώνει στη πρέσα και να αρχίζει από την αρχή, η άχρηστη πλέον για τον άνθρωπο διαδικασία, που λέγεται παραγωγή, που λέγεται εργασία, που λέγεται ανάπτυξη.

Κυρίαρχη αντίθεση πια της σημερινής κοινωνίας, είναι η αντίθεση μεταξύ του ανθρώπου και του συστήματος, μεταξύ του ανθρώπου και της εξουσίας. Από αυτή την άποψη, έχει τελειώσει και ο ρόλος των αρχηγών και των πολιτικών κομμάτων, που αποτελούν πια στοιχεία αυτού του συστήματος.

Η μελλοντική επανάσταση, για την υπεράσπιση της ζωής του ανθρώπου, θα είναι η επανάσταση των ανθρώπων και όχι η επανάσταση "για τους ανθρώπους".

Αυτό σημαίνει, ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε ως άνθρωποι, πάνω στο κοινό μας πρόβλημα, να κοιταχτούμε στα μάτια και να ονειρευτούμε ξανά, μια όσο γίνεται ευτυχισμένη ζωή, γεμάτη έρωτα, για μας και για τα παιδιά μας.""





Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς..." :

"Θυμάμαι πόσο βαθιά πληγώθηκα, παρόλο που δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος, περπάταγα με τα τέσσερα, με φορτώνουν που λες σε ένα τζιπ για το Γεντί Κουλέ.

Ήξερα ότι πάω για θάνατο, μου το 'χαν πει σ'όλους τους τόνους στην ασφάλεια. Ήταν Σάββατο απόγευμα, καλοκαίρι. Θα 'χε μπει για καλά ο Ιούλιος.

Πέρναγα απ'το Βαρδάρι, είχαν σχολάσει τα μαγαζιά, ο κόσμος μυρμήγκιαζε στους δρόμους, φορτωμένος ψώνια. Ακούμπησα τα χέρια μου με τις χειροπέδες στο παραπέτο του τζιπ, μια ματιά, μια ματιά...

Ο ένας από τους χαφιέδες με κατάλαβε.

"Βλέπεις, ρε μαλάκα, ποιός νοιάζεται για σένα? Λες ότι πας να πεθάνεις γι αυτούς, ποιός σε ξέρει?
Τους βλέπεις? Κάνουν τα ψώνια τους. Θα πάνε σπίτι τους, αύριο στα βαποράκια, Πειραιά, Μπαξέ, Αρετσού, θάλασσα, παιχνίδια, κορίτσια... 

Ποιός νοιάζεται για σένα, μαλάκα? Πάς για εκτέλεση, κι είσαι μονάχα δεκάξι χρονών..."

Ένοιωσα τέτοια απελπισία, τόση δυστυχία, ώστε μόλις αντάμωσα τους άλλους στη φυλακή, έβαλα τα κλάματα. 

Έ, έπρεπε να περάσω πολλά και να διαβάσω πολύ για να καταλάβω πόσο μοναδικός και πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος του επαναστάτη..."







Χρόνης Μίσσιος ( 1930 - 2012 )


Βιβλία
«Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», Γράμματα, (1985)
«Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε;», Γράμματα, (1988)
«Τα κεραμίδια στάζουν», Γράμματα, (1991)
«Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι», Γράμματα, (1996)
«Ντομάτα με γεύση μπανάνας», Γράμματα, (2001)
«Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει Χρόνη Μίσσιο», Bond - us music [κείμενα, αφήγηση], (2009)
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
«Βόλος: Μια πόλη στη λογοτεχνία», Μεταίχμιο, (2001)
«Παλίμψηστο Καβάλας», Εκδόσεις Καστανιώτη, (2009)

Nick Oliveri and the Mondo Generator - I Never Sleep


Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

5 ΨΕΜΑΤΑ + 1 ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ


ΨΕΜΑ 1 - Η ομόφωνη αντίσταση της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στη χούντα
                 Μέχρι το 1972/73, οπότε άρχισαν να εμφανίζονται ευρύτερες αντιστάσεις, το μόνο που
                 διέκοπτε τη δικτατορική ομαλότητα ήταν οι βόμβες μιας μειοψηφίας. Την ίδια στιγμή δεν
                 ήταν λίγοι αυτοί που συντηρούνταν από το χουντικό καθεστώς η αποτελούσαν πρόθυμους
                 χαφιέδες του.

        
ΨΕΜΑ 2 - Το πνεύμα του πολυτεχνείου συμπυκνώνεται στη φράση "Είμαστε άοπλοι, θα σας                        
                  υποδεχτούμε με χειροκροτήματα"
                  Το αληθινό πνεύμα του πολυτεχνείου βρίσκεται στην αυθόρμητη κάθοδο χιλιάδων
                  ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας, στις άγριες συγκρούσεις τους με την αστυνομία,
                  στις καταστροφές τραπεζών και υπουργείων, στις προσπάθειες αυτοοργάνωσης εντός του
                  πολυτεχνείου.


ΨΕΜΑ 3 - Το ΚΚΕ και διάφοροι σημερινοί πολιτικοί ως πρωταγωνιστές του πολυτεχνείου
                  Πανσπουδαστική ( όργανο της φοιτητικής νεολαίας του ΚΚΕ ) αριθμός φύλλου 8
                  "καταγγέλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του πολυτεχνείου την Τετάρτη,
                  14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το
                  προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη - Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του
                  παραμερισμένου τώρα πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA,
                  με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας, γελοία και
                  αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις".
                  Από κοντά και διάφοροι μετέπειτα πολιτευτές ( Αλαβάνος, Λαλιώτης, Τζουμάκας κ.α.)
                  που επανειλημμένως προσπάθησαν να λήξει η κατάληψη του πολυτεχνείου και να  
                  περάσουν τη γραμμή της οργάνωσής τους και έπειτα εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους
                  για χάρη της πολιτικής τους ανέλιξης.


ΨΕΜΑ 4 - Η νίκη της δημοκρατίας κατά της χούντας
                  Στις 23 Ιουλίου του 1974 η δικτατορία ανακοινώνει "εν όψει των εξαιρετικών περιστάσεων
                  υφ'ας τελεί η πατρίς, αι ένοπλαι δυνάμεις αποφάσισαν όπως αναθέσουν την διακυβέρνησιν
                  της χώρας εις πολιτικής κυβέρνησιν". Μαζί διατηρήθηκε άθικτος κι ο χουντικός
                  μηχανισμός, με εξαίρεση λίγες περιπτώσεις φυλακίσεων πρωτοστατών του καθεστώτος,
                  που αποτέλεσαν το άλλοθι της δημοκρατίας για δήθεν αποχουντοποίηση.



ΨΕΜΑ 5 - Μεταπολίτευση και εθνική συμφιλίωση
                  'Αγριες απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις εργοστασίων, συγκρούσεις με την αστυνομία,
                  νεκροί και βομβιστικές-εμπρηστικές επιθέσεις συνθέτουν το σκηνικό των πρώτων χρόνων
                  της μεταπολίτευσης.



+ 1 ΑΛΗΘΕΙΑ
                  Το πολυτεχνείο ήταν μια εξέγερση ενάντια στη καταπίεση και βρίσκει τη συνέχειά 
                  του στις  καθημερινές μας αντιστάσεις απέναντι σε ότι μας δυναστεύει.
                  

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

Το παραπάνω κείμενο περιέχεται σε αφίσα που κολλήθηκε στα λύκεια Κερατσινίου, Δραπετσώνας, Νίκαιας  από το ΠΕΙΡΑ(Γ)ΜΑ ( πειρα(γ)ματική πρωτοβουλία ενάντια στο θεσμό της εκπάιδευσης)
peiragma@hotmail.com  --  anarxiko-resalto@blogspot.com

Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ για τη συγκεκριμμένη ιστορική περίοδο είναι οι  «Μαρτυρίες» του Νίκου Καβουκίδη, παραγωγής 1975, ένα κινηματογραφικό χρονικό της περιόδου που αρχίζει με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και φτάνει ως και τον Αύγουστο του 1975 ( υπάρχει στο youtube)